toprak kokusu, ezilmiş narçiçeği ve şıngırtılar
Toprak kokusu, ezilmiş narçiçeği ve şıngırtılar Uzun zaman oldu kapıları çarpalı, daha doğrusu kapı çarpmayalı çok uzun zaman oldu. Zaman kavramını yitirmişim okula ilk başladığım gün. Aramaya da çalışmamış, yaşamış gitmişim bunca yıl. Ha bir eksik ha bir fazla. Her şey bir süredir olup bitmekte zannımca. Çok uzun zaman önce elimde kalan son kapıyı da çarptım sonra yola düştüm. Ben vardım yol vardı ve cebimdeki anahtarın şıngırtısı vardı ama sonra anahtarımı kaybettim. Hoş, bir umut bulacağım kapılara uyar diye almıştım yanıma zaten öyle önemli değildi ama yine de üzüldüm, benden bir parçamı kaybettim sonuçta, nasıl üzülmeyeyim? Üzüldüm ama geri gelmedi, gerçi aramadım da herhalde pek umursamadım. Yola düştüm demiştim, tek düşen ben değilmişim. Göz göze geldiğim herkese ismini sordum. Havadan sudan muhabbetleri sevmem ben, tanışmayı severim. Hatırlamam sonra çoğunu ama yine de sorarım isimleri, öğrenirim bir süreliğine. Çok isim duydum, gerçek isimleri mi bilmem...