kaskatı
"Bileğimden akan kanıma bakıp önceden de akmıştı dedim. Etim yırtılmıştı bir akşam, gülerek izledim." Evimi ararken sokağa düştüm ve uzandığım soğuk asfaltların benim evim olduğunu öğrendim. Kendimi bulmak için sustuğum zamanların sonunda kendimi hep bulunmayacak kadar kaybettim. Böyle oldu. Ne yapsam elime yüzüme bulaştırdım. İşlerimi hep yarım bıraktım. Aşkta kazanamadım, para hiç benim olmadı ki kazanıp kaybedecek bir statüye erişeyim. Paçalarıma çamur sıçrattım, ayakkabılarımı parlatmadım. Sakızı sesli çiğnedim. Bazen çayımı höpürdeterek içtim. Çaresiz ve katlanılmaz biri oldum yer yer ama tüm bunlara rağmen evimin arka sokağında, çöpün kenarında ölmeyi hak etmedim. Kimse hak etmez. Sokağımda bu kadar sefil şekilde ölmeyi hak etmedim. Annem beni kapının önüne koyduktan sonra sokakta yatıp beni içeri alması için yalvardığım gecelerden daha sefil bir hale düşemem sanmıştım. Yaşadığım müddetçe tabi. Ölürken böyle olacağını düşünmedim. Kendimi çok kez ölürken hayal ettim...